Mój żółw to zwierzę zdecydowanie bezproblemowe, zatem wstyd przyznać, ale nigdy wcześniej nie byliśmy z nim u weterynarza. Teraz nadszedł czas, by mu obciąć pazury, a przy okazji generalnie go zbadać, co niniejszym dzisiaj uczyniliśmy.
Pani obejrzała go dokładnie i stwierdziła, że trochę mu witamin brakuje, dziób by też warto było spiłować, a szpony to do natychmiastowego cięcia, bo „jak na SAMICĘ są niezwykle już długie”.
@$#&%$&%^*!!!
Poddusiło nas z wrażenia. Wprawdzie podejrzewałam ów fakt już od dawna, niemniej inaczej jest podejrzewać, a inaczej usłyszeć to prosto z mostu. Nasz Dyzio okazał się DYZIĄ!!!! Po tylu latach! Po wiekach nazywania go pieszczotliwie Zgniłkiem, Robalem, Zgliszczakiem, Chłopem, Chrabąszczem, Skorupiakiem, Zieleniakiem, Ropuszkiem, wszystko w rodzaju męskim, teraz nagle trzeba się przestawić, przekwalifikować Bogu ducha winne stworzenie, jaka to trauma będzie, zwłaszcza dla mojego Taty, który zresztą już stosuje technikę wyparcia i kategorycznie odmawia zmiany płci na kolejną babę w domu… Kuuurde tej!
Przyznać jednak jej (rany…) trzeba, że przy manikiurze zachowywała się perfekcyjnie i mimo że właściwie wisiała na moich rękach, czego generalnie nie znosi, palcem nie kiwnęła po prostu, dzięki czemu obyło się bez bitwy oraz wydłubywania łapek ze skorupy. Niestety w niewielkim odstępie czasu zniweczyła całe swoje dokonanie, albowiem gdy po akcji położyłam ją na stole, żeby odetchnęła, nagle patrzę, a ona kupę robi :/ W dodatku całkiem mocarną :/ ale babka mnie pocieszyła, że i tak wyszło elegancko, ponieważ żółwie zwykle przy takich okazjach sikają. Spoko, Dyzia osikała się w drodze powrotnej.
Jak to zatem stwierdziła moja siostra – może i nasz żółw jest samicą, jednak z pewnością nie jest damą. No ale bądź co bądź nikt go nigdy na damę nie wychowywał 😉